Ride4Kids Pyreneeen Challenge 2023 was een groot succes!
Op deze pagina kan je de “sfeer proeven” van de 12de editie Ride4Kids Pyreneeën Challenge.
Met onder andere een selectie foto’s gemaakt door onze fotograaf Richard, Thomas, Jonathan en Marvin.
Wil je ook alle stories & extra beelden bekijken? Volg ons dan op Facebook en Instagram!
De after movie
https://youtu.be/q1-drO9xCYw?si=vFpqb67k1rP_vJg1
Een samenvatting van alle challenge dagen:
Vanavond was de informatieavond van de Pyreneeën Challenge. 🚴♀️ Naast de ontroerende verhalen die ons hart raakten, vielen ook de roze polo’s op die iedereen droeg. 💖👚 Het ouderverhaal en oma Ria’s relaas over de allereerste challenge hebben ons nog meer gemotiveerd 😢🌟. Deze verhalen herinneren ons aan het belang van onze missie: het leven van kinderen met metabole ziekten verbeteren. 💪
En laten we niet vergeten: morgen staat de eerste uitdagende dag van de challenge op de planning! 🚴♀️🗓️
Bij de eerste zonnestralen was er al bedrijvigheid op de camping. De opdracht was om om half 8 klaar te staan voor een groepsfoto en dat is gelukt! En zeg nou zelf: we staan er goed op in onze prachtige tenues. 📸
Het belooft een lange dag te worden voor zowel de A- als de B-rijders met meer dan 100 kilometer en heeeeel veel hoogtemeters. 🚴♀️🏔️ Een uitdaging van wereldformaat. En een uitdaging werd het! Wegwerkers strooiden split op de weg, sloten de weg af en creëerden daarmee onrust in het peloton. De lunchpost en de wandelaars werden afgesloten van de rest van het peloton. B-rijders reden op het A-parcours. Kortom verwarring alom maar onze deelnemers schakelden, gingen door en reden allen flinke afstanden. Wat een kanjers! Onze wandelaars kregen al deze verwarring niet zo mee, maar vonden wel dat het erg lang duurde voordat zij fietsers tegenkwamen en vroegen zich af of dit nou kwam doordat zij zo snel wandelden of dat die fietsers zo langzaam fietsten.
Het was laat op de middag dat er weer bedrijvigheid was op de camping. Moe en voldaan druppelde iedereen weer binnen.
Wat een prachtig mooie dag was het! Mooi weer, en dat in een van de mooiste delen van de Pyreneeën! Eerst even de spieren opwarmen op de Borderes, om vervolgens door te gaan naar de Col du Soulor. Een stevige klim op weg naar de Aubisque. Na een verfrissing bij de verfrissingspost ging het verder naar de col d’Aubisque. Wat is dat een mooie weg! Prachtige vergezichten, en koeien en schapen op de weg. Naarmate de dag vorderde en de deelnemers vermoeider werden, kwamen daar ook nog gieren bij!
In de verte zagen we het restaurant aan de top. Daar moeten we naartoe, want daar is de lunchpost. De A-rijders konden extra lang genieten van de Aubisque; zij daalden nog een keer af om de col ook van de andere kant te beklimmen.
Op de top van de Aubisque werden alle deelnemers aangemoedigd. Net dat extra duwtje in de rug voor die laatste kilometer, en dat deed goed! In de laatste meters staan de namen en foto’s van de zieke en overleden kinderen op de weg. Een moment dat kippenvel veroorzaakt; er vloeiden tranen en er werden knuffels gegeven.
Nog even genieten van de omgeving, de gezelligheid en een lekkere lunch, en dan volgde een heerlijke afdaling naar Argeles.
De Tourmalet, de reus der reuzen! Wat een beklimming! Al vroeg vertrokken onze strijders naar Luz-Saint-Sauveur, waar de 19 kilometer lange beklimming begint. Vanaf dat moment is het zwoegen, zweten en afzien. Maar met alle zieke kinderen in gedachten is dat niet erg. Zij kunnen dit niet; wij wel. We helpen elkaar, moedigen elkaar aan en dragen elkaar stap voor stap naar boven. De kilometers op de bordjes tellen af, terwijl de hoogtemeters toenemen. In de verte klinkt geschal en geklingel. Dit keer niet van koeien en schapen, maar van al die lieve vrijwilligers die ons staan aan te moedigen. En dan is daar die laatste kilometer… de laatste loodjes wegen het zwaarst. Dat is op de Tourmalet zeker het geval! De laatste kilometer heeft een stijgingspercentage van zeker 10%, en na drie dagen afzien doet dat pijn!
Dan volgt de ontlading: een medaille en talloze knuffels. Hoewel het druk en rumoerig was op de Tourmalet, kun je tijdens de ceremonie een speld horen vallen. Drie kinderen met een stofwisselingsziekte lopen met een ballon door een slakkenhuis van deelnemers en vrijwilligers, en laten die in het midden van het slakkenhuis los. Kippenvel!
Iedereen draagt zijn steentje bij en legt zijn steen bij ons monument, dat in de loop der jaren steeds groter wordt. Moe, voldaan en met een gevoel van weemoed dalen we af. Het zit er alweer op! Fijn, maar ook jammer. Wat zal het eindbedrag zijn? Want daar doen we het voor!l